واکنش تند روزنامه اطلاعات به افتتاح کلینیک‌های ترک بی‌حجابی؛ شوروی هم برای مخالفانش آسایشگاه‌های روانی عریض و طویل ساخته بود

کد خبر: 686523 | ۱۴۰۳/۰۹/۰۴ ۲۱:۴۰:۰۰
روزنامه اطلاعات به افتتاح کلینیک‌های ترک بی‌حجابی به شدت واکنش نشان داده است.
به گزارش اطلاعات، آنچه به تازگی تحت عنوان کلینیک‌های ترک بی‌حجابی اعلام شده، به این معنی است که چون سامانه کیفری نتوانست کار عمده‌ای درباره‌ آنچه بی‌حجابی خوانده می‌شود انجام دهد کوشش می‌شو د موضو ع پزشکی‌سازی شود تا چنین تلقی شود که نه با یک موضوع اجتماعی، بلکه با یک بیماری روبرو هستیم که مرتبط با ویژگی‌های فردی است و جنبه اجتماعی ندارد.
بی‌تردید طرح این موضوع ناشی از اطلاعات ناکافی درباره آن بوده که شائبه سوءاستفاده از روانپزشکی و روانشناسی را به پیش کشیده است.
البته حساسیت عموم مردم و جامعه پزشکی در این مورد کاملا بجاست.
نمونه‌های زیادی از کاربرد شبه روانپزشکی و شبه‌روانشناسی در کشورهای کمونیستی در یک قرن اخیر وجود دارد که از آخرین نمونه‌های آن کوشش برای تغییر اندیشه و هویت و رفتار مسلمانان اویغور توسط حکومت کمونیستی چین است.
این روزنامه افزوده است: در روانپزشکی و روانشناسی، اصطلاحی به نام خیالپردازی وجود دارد که نوعی سازوکار دفاعی روانی ناخودآگاه برای مقابله با اضطراب است.
هنرمندان که بر اثر کمی‌ها و کاستی‌های جامعه واقعی دچار اضطراب می‌شوند، برای رفع آن به وسیله آفریده‌های هنری مانند شعر، ادبیات، نقاشی، موسیقی، تئاتر و سینما جهان‌های خیالی می‌آفرینند که در آن «آزاری نیست و کسی را با کسی کاری نیست» و گاه نیز سیاستمداران ناآگاهانه در این دام می‌افتند که گمان کنند جامعه‌ای بدون عیب آفریده‌اند که بهشت روی زمین است و اگر کسی با این جامعه مخالفتی داشته باشد، به معنی وجود نابهنجاری روانی در اوست و نیاز به اصلاح و تربیت و بازسازی شخصیتی دارد.
عمده‌ترین نمونه چنین جوامعی، اتحاد شوروی سابق است که برای مخالفان حکومت کمونیستی، آسایشگاه‌های روانی عریض و طویل ساخت، تا درمان و نگهداری شوند.
اطلاعات نوشته است: نکته مهم آن است که حتی روانپزشکان عالم تحت تاثیر جهانبینی ویژهای ممکن است به این پندار دچار شوند که واقعا با یک بیمار روبرو هستند و فرد بخت برگشته را مورد درمان های ادعایی قرار دهند و کار خود را نه یک امر سیاسی، بلکه امری درمانی تلقی کنند.
البته این روانپزشکان حکومتی دوران تاریک کمونیستی کاملا باید به این نکته توجه میکردند که فردی ممکن است بیماری روانی داشته باشد، اما در عین حال به وضع موجود اعتراض داشته باشد و روانپزشک باید صدای او باشد.
از یاد نبریم که وظیفه روانپزشک، نه همفکرکردن و همسانسازی افراد، بلکه یاری به آنان است تا آن چیزی شوند که در وجود ایشان به ودیعه گذاشته شده است.