جراحی زیبایی در بیمارستان های دولتی؛ بیمه ها توان مالی ندارند

فرید کرمی، در گفتگو با خبرنگار مهر، گفت: سیستم ارائه خدمات سلامت در ایران با یک نگاه بهداشتی بعد از انقلاب طراحی شد.
نگاه بهداشتی یعنی خدمات پایه را برای شهروندان در نظر گرفتند که هر کسی بتواند این خدمات را دریافت کند.
به طوری که سیستم شبکه طراحی شد، در سیستم شبکه، آزمایشگاه طراحی شد و بر این مبنا نیروی انسانی تربیت شد.
وی با عنوان این مطلب که هزینه‌های سلامت با بودجه‌ای که اختصاص داده می‌شد و با توان سازمان‌های بیمه‌گر همخوان نبود، افزود: هرچه گذشت فاصله بین قیمت تمام شده با قدرت توان سازمان‌های بیمه‌گر زیاد شد.
سازمان‌های بیمه‌گر این را بر دوش آزمایشگاه با پایین نگه داشتن تعرفه و مردم انداختند.
وقتی خدمتی قیمت تمام شده X تومان دارد، سازمان بیمه‌گر می‌گوید نصف این را قبول دارد، X دوم در این میان کم می‌آید.
از آن سو پوشش سازمان‌های بیمه گر هم کمتر شد که فشارش بر دوش مردم افتاد.
سهم پرداخت از جیب مردم بالا رفت.
این روند ادامه پیدا کرد تا رسیدیم به امروز که ارز ترجیحی به این وضع در آمد.
الان دولت نمی‌تواند یارانه‌ای که قبلاً می‌داد را بدهد و آزمایشگاه‌ها باید کیت‌ها را با نرخ جدید که چند برابر نرخ قبلی است، تهیه کنند.
کرمی با طرح این پرسش که آیا سازمان‌های بیمه‌گر می‌توانند این مابه التفاوت را پوشش بدهند، گفت: به شخصه می گویم انجام نمی‌دهند چون می‌شناسم و می دانم بودجه اش را ندارند.
وی افزود: حدود ۲۰ سال پیش در جلسه‌ای در وزارت بهداشت، یکی از مسئولین وزارتخانه از یک کشور آفریقایی آمده بود، به من گفت آنجا آزمایشگاه‌هایی دیدم که با آخرین تکنولوژی اداره می‌شد ولی همزمان کوچه روبرویی آن آزمایشگاه، جسد فردی بود که از اسهال خونی مُرده بود، تعجب کردم که با وجود چنین آزمایشگاهی چرا فردی از اسهال خونی می میرد، گفت این آزمایشگاه مال آدم‌هایی است که پولش را می‌دهند، کسی که افتاده پول ندارد بدهد و بیمه‌ای هم پشتیبانی اش نمی‌کند.
کرمی ادامه داد: با این وضعیتی که پیش می‌رود اکثریت آزمایشگاه‌های تشخیص طبی کشور، ورشکست می‌شوند و تعدادی آزمایشگاه برای عده‌ای افراد می‌ماند.
عده‌ای که پول دارند آزمایش انجام می‌دهند و این افراد کمتر از ۱۰ درصد جامعه هستند و ۹۰ درصد جامعه از خدمات تخصصی آزمایشگاهی محروم می‌شوند و مانند زمان بچگی ما می‌شود.
آزمایشگاه نبود، دکتر می‌رفتیم می‌گفت ممکن است انگل یا هر چیزی باشد و دارویی می‌داد.
به این سمت می‌رویم که خدمات آزمایشگاهی خدمات لوکس می‌شود و از حیطه تشخیص پزشکی خارج می‌شود.
وی افزود: سال‌های سال دانشکده پزشکی در کشور تأسیس کردیم، رشته‌های تخصصی و فوق تخصصی بیرون آمدند.
سطح تشخیص پزشکی در حوزه تشخیص رادیولوژی و آزمایشگاهی بسیار بالا رفته است.
اوایل انقلاب خیلی از اعمال جراحی که در شهرهای کوچک روتین است و انجام می‌شود در کشور قابل انجام نبود.
به این زمان بر می‌گردیم که فارغ التحصیل داریم ولی امکان استفاده از این فارغ التحصیلان را نداریم و مهاجرت می‌کند.
کرمی تاکید کرد: بیمارستان‌های دولتی برای اینکه سرپا باشند به اعمال جراحی زیبایی روی آورده‌اند.
اگر این مسئله را برای کارشناسان نظام سلامت در کشورهای دیگر بگویید تعجب می‌کنند.
یک بیمارستان دولتی که باید خدمات پایه به مردم ارائه بدهد، یک نفر دچار آپاندیسیت حاد می‌شود یا فردی دچار کیسه صفرا است که توان پرداخت در بخش خصوصی را ندارد و باید به بیمارستان دولتی برود؛ اما آن تخت بیمارستان دولتی به اعمال جراحی ماموپلاستی، رینوپلاستی بینی یا کوچک کردن معده برای لاغری اختصاص پیدا کرده است تا درآمد کسب کنند و پول در آنها است و بیمه کاری به آنها ندارد.
برای بیمار هم به صرف است که آن عمل جراحی پلاستیک را در بیمارستان خصوصی که ۵ برابر قیمت است، در بیمارستان دولتی انجام بدهد.
وی افزود: بیمارستان دولتی هم به سمت کارهای زیبا رفته است، چرا که اختصاص منابع مالی به سیستم بیمه گری کافی نبوده است.
به عنوان یک اصل کلی، قیمت تمام شده همه خدمات سلامت اعم از اعمال جراحی و تشخیصی از توان قدرت خرید مردم در همه کشورها بیشتر است.
به همین دلیل سازمان‌های بیمه گر به میان می آیند.
بیمه‌های پایه مثل تأمین اجتماعی، بیمه سلامت و ارتش تا حدی را پوشش می‌دهند، سپس بیمه‌های تکمیلی وسط می آیند، بیمه‌های تکمیلی و بیمه‌های پایه در ایران چقدر توانایی دارند؟
دولت چقدر می‌تواند پشتیبانی کند؟
این مشکل اصلی است که الان سر نظام سلامت ایران آمده است.