محرومیت‌های ما به دلیل عدم باورهای ما است

به گزارش خبرنگار مهر، حجت‌الاسلام‌والمسلمین محمدرضا عابدینی در سیزدهمین همایش مسئولان جوامع قرآنی عصر که در مجتمع یاوران مهدی قم برگزار شد، با بیان اینکه قرآن یک حقیقت است، اظهار داشت: ما معمولاً قرآن را کتابی مقدس و ارزشمند می‌دانیم؛ ولی باور به اینکه این کتاب زنده است، روابط ما را با قرآن متفاوت می‌کند.
وی باور به زنده‌بودن قرآن را برای انسان نشاط‌آور دانست و گفت: در دوره غیبت که ما به‌ظاهر دسترسی به امام نداریم، روایت شریف ثقلین که می‌گوید قرآن و عترت جدایی‌ناپذیر هستند به ما آدرس می‌دهد که در دوران غیبت باید برای پیداکردن امام به قرآن مراجعه کنید.
استاد حوزه و دانشگاه ابراز داشت: اگر کسی این باور که قرآن زنده است و امام و قرآن از هم جداشدنی نیستند را داشته باشد جور دیگری در محضر قرآن می‌نشیند و هر جای قرآن را که باز می‌کند و هر آیه قرآن را که می‌خواند می‌بیند که در مقام بیان جواب به اوست؛ دست خدای سبحان بسته نیست و اگر یک آیه را میلیون‌ها نفر در زمان واحد می‌شنوند؛ چون کلام الهی است برای هر کسی پیام خاص خودش را دارد.
وی با بیان اینکه آیت‌الله بهجت می‌فرمودند محرومیت‌های ما چوب عدم باورهای ما است، گفت: قرآن با ما گفت‌وگو می‌کند و جواب ما را می‌دهد؛ ولی چون ما باور نداریم جواب قرآن را نمی‌گیریم و گیرنده ما خاموش است.
عابدینی ابراز داشت: وقتی در محضر قرآن قرار می‌گیریم هرچه توجه و باور وجودی‌مان بیشتر باشد و توجه داشته باشیم که خدا در این کلام با ما صحبت می‌کند تجلی خدا را بیشتر در آن کلام می‌بینیم؛ قرآن کریم وحی است که بر جان و قلب پیامبر نازل شده و جریان وحی تا گوش مخاطب ادامه دارد و وقتی به گوش ما می‌رسد ادامه وحی است و هنوز هم تمام آن عظمت و تجلی الهی باقی است.
وی با بیان اینکه هرچه محضریت قرآن را بیشتر درک کنیم عظمت قرآن برای ما بیشتر مشخص می‌شود، گفت: آیت‌الله بهجت می‌فرمودند هرکه محبت و خدمتش به قرآن بیشتر باشند راه فهم قرآن برای او بازتر می‌شود و حتی راحت‌تر می‌تواند قرآن را حفظ کند.
استاد حوزه و دانشگاه با تأکید بر اینکه قرآن زبان فطرت است؛ گفت: قرآن کریم که از فطرت الهی نازل شده است با جان انسان‌ها بی‌واسطه رابطه برقرار می‌کند؛ لذا در آخرالزمان حقیقت قرآن در نظام فطری بیشتر روشن می‌شود؛ لذا حضرت صاحب‌الزمان (عج) در عصر ظهور وقتی سخن می‌گویند قرآن کلام ایشان را تصدیق می‌کند.
وی با بیان اینکه ما دنبال یک راهکار برای اثرگذاری بیشتر قرآن در جامعه هستیم، گفت: برای این کار خوب است ببینیم نقش قاریان، حافظان و مروجان قرآن از صدر اسلام در مبارزه با جریان باطل چه بوده؛ خدای متعال در سوره آل‌عمران می‌فرماید هر نبی که ما فرستادیم همراه او رِبّیّونی قرار دادیم که تا مرز جان همراه او بودند، کلام خدا را از نبی می‌شنیدند و آن را به دیگران منتقل می‌کردند.
عابدینی با اشاره به اینکه اساس وجود رِبّی بر تبعیت است و ارتباطش به‌قدری با خدا قوی است که هرکس با او مرتبط می‌شود یاد خدا می‌افتد، افزود: رِبّی نگاه اجتماعی دارد؛ زیرا ازیک‌طرف دستش در دست امام است و از طرف دیگر دست مردم را می‌گیرد؛ لذا رِبّی حلقه میانی جامعه است و کسی که متکفل امر قرآنی می‌شود حقیقت رِبّی در وجود او متشکل می‌شود؛ یعنی ما از قرآن تبعیت می‌کنیم و دست دیگران را با قرآن می‌گیریم.
وی ادامه داد: کسی که این خصوصیت را پیدا می‌کند هیچ حادثه و سختی او را خسته نمی‌کند؛ لذا اگر کسی با اندک مشکل و سختی جلسه قرآن را رها کرد معلوم می‌شود رِبّی نیست؛ کسی که وارد کارهای قرآنی می‌شود باید دنبال این باشد که راه ارتباط با بقیه را یاد بگیرد و فقط این‌طور نباشد که خودش آدم خوبی شود؛ بلکه باید دست دیگران را هم بگیرد و در این صورت او هم رِبّی می‌شود و حلقه‌های ربی همین‌طور ادامه پیدا می‌کند.
استاد حوزه و دانشگاه ابراز داشت: کسانی که جلسات قرآنی برگزار می‌کنند باید سعی کنند خودشان زندگی قرآنی را به دیگران نشان دهند؛ تا دیگران این زندگی را ببینند و تبدیل به رِبّیّون شوند و وقتی این ربیون مانند حلقه‌های زنجیر به هم متصل شدند قوت و اعتماد پیدا می‌شود و آثار قرآنی رشد پیدا می‌کند و این ارتباط باعث می‌شود عمل هر کدام از حلقه‌های میانی عمل همه ما محسوب شود.