پشت‌پرده حملات تندروهای اصولگرا به رئیس دستگاه قضا؛ گناه بزرگ اژه‌ای چه بود؟

کد خبر: 697084 | ۱۴۰۳/۱۱/۱۰ ۲۱:۱۵:۰۰
روزنامه ایران علت حملات تندروها به غلامحسین محسنی‌اژه‌ای را بررسی کرده است.
به گزارش ایران، در بخش‌هایی از این مطلب می‌خوانید:
حملات اخیر به قاضی‌القضات سه دلیل دارد: قطع شدن منابع مالی از نهادهای عمومی، صدور قریب‌الوقوع احکام پرونده چای دبش و سوم، فشار برای تغییر رویکرد نسبت به وفاق.
نفطه آغاز ماجرا جابه‌جایی‌های مدیریتی در یک نهاد غیردولتی است.
عجیب بود وقتی در آذرماه، یک نماینده رادیکال، از تریبون عمومی علیه بنیاد مستضعفان انتقاد کرد.
جابه‌جایی مدیریتی حسین دهقان که به معنای قطع این تأمین مالی سیاسی بود، این هم‌باندی‌های ‌با تبار‌خونی را خوش نیامد.
آنچه رئیس بنیاد مستضعفان با آن مواجه شد، تاوان فسادستیزی بود.
این امر بیشتر با جابه‌جایی دو مدیر رخ داد که خویشاوند دو چهره سیاسی مشهور هستند.
شبیه این فرآیند، برای رئیس قوه قضائیه هم رخ داد.
با پایان بررسی پرونده فساد چای دبش و نزدیک شدن زمان صدور حکم، برخی مطلع شدند که احتمالاً دو وزیر دولت قبل محکوم خواهند شد.
این محکومیت، آن هم در یک پرونده 3 میلیارد دلاری، خط بطلانی خواهد بود بر ادعای فسادستیزی این جریان.
تاکنون سابقه نداشت که در جمهوری اسلامی، در یک پرونده اقتصادی دو وزیر محکوم شوند.
یک چیز قطعی است: اینان صدور این احکام قضایی را قطعی فرض کرده‌اند.
پس، حالا که ادعای فسادستیزی برای همیشه بایگانی می‌شود، بهترین کار حمله به قاضی‌القضات است.
یک دلیل هجمه‌های اخیر به رئیس قوه قضائیه می‌تواند همین باشد.
اما چون نمی‌توانند صاف و ساده بگویند «از فساد ما بگذر» حمایت قاضی‌القضات از بنیاد مستضعفان را بهانه می‌کنند.
همه اینها قابل اغماض بود.
حتی می‌شد صدور احکام پرونده چای دبش را توجیه کرد.
اما از همه اینها بدتر برای رادیکال‌ها، این بود که رئیس قوه قضائیه مستقل از فرآیندهای سیاسی و صرفاً مبتنی بر منافع ملی حرکت می‌کند.
رویکرد قانونی یا انتقاد مبتنی بر منافع ملی اژه‌ای جای خود؛ اما اینکه قاضی‌القضات جهت‌گیری کلی خود را همکاری با دولت قرار داد؛ برای آنان غیرقابل تحمل است.
بنابراین گناه بزرگ اژه‌ای این است که چرا با رادیکال‌ها همدل نیست تا دولت را زمین‌گیر کند.
صد البته که این گناه متوجه محمدباقر قالیباف هم هست.
چه بسا در آینده رئیس مجلس هم باید تاوان این رویکرد را بدهد که چرا نمی‌خواهد دولت زمین‌گیر شود؟
حالا که مشکلات اساسی کشور، وفاق را ضروری کرده و سران قوا هم با علم به این ضرورت – نه به دلایل شخصی یا سیاسی- در مسیر این وفاق حرکت می‌کنند، جعبه سیاه، همه زور خود را برای هدم و نابودی این وفاق به کار گرفته است.
سرنوشت حل شدن مشکلات کشور به این جدال بستگی دارد؛ جدال هم‌باندی‌های هم‌تبار با عقلای وفاق‌گرا.