زمان‌پریشی در خدمت ابهام: نقدی بر شمال از جنوب غربی - تسنیم

خبرگزاری تسنیم-امیرحسین مکاریانی؛ حمید زرگرنژاد، کارگردان شناخته‌شده سینمای دفاع مقدس، این بار با فیلم "شمال از جنوب غربی" به سراغ موضوعی پیچیده و تاریخی رفته است.
فیلمی که با وجود داشتن پتانسیل‌های فراوان، به دلیل برخی انتخاب‌های کارگردانی و روایی، نتوانسته به طور کامل از عهده انتقال داستان خود به مخاطب برآید.
در این نقد، به بررسی نقاط قوت و ضعف این اثر می‌پردازیم.
فیلم "شمال از جنوب غربی" به ماجرای خرابکاری‌های منافقین با حمایت رژیم بعث در شمال کشور می‌پردازد، اتفاقاتی که به بمب‌گذاری و کشتار مردم منجر می‌شود.
این موضوع به خودی خود جذاب و پرکشش است، اما نحوه روایت داستان باعث شده مخاطب تا نیمه‌های فیلم نتواند به درستی با آن ارتباط برقرار کند.
شروع گنگ و مبهم فیلم، همراه با استفاده از تکنیک زمان‌پریشی، به جای اینکه به جذابیت اثر بیفزاید، تنها بر ابهامات داستان افزوده است.
این رویکرد باعث می‌شود مخاطب تا مدتی در فهم موضوع و تشخیص طرفین درگیر دچار سردرگمی شود.
سرعت بالای روایت نیز به این مشکل دامن می‌زند.
فیلم به حدی سریع پیش می‌رود که فرصت تجزیه و تحلیل و درک کامل رویدادها را از مخاطب می‌گیرد.
تنها از نیمه‌های فیلم است که مخاطب می‌تواند تا حدودی داستان را دنبال کند، اما حتی در این مرحله نیز ابهامات قبلی به طور کامل رفع نمی‌شوند.
بازیگران و اجرا: نقطه قوت فیلم
یکی از نقاط قوت فیلم، بازی‌های قابل قبول بازیگران است.
حضور چهره‌های شناخته‌شده‌ای مانند مصطفی زمانی، امیر آقایی، بهناز جعفری، مهدی زمین‌پرداز، و دیگران، به فیلم جان بخشیده است.
بازی‌های خوب این بازیگران تا حدی توانسته‌اند ضعف‌های روایی فیلم را جبران کنند و مخاطب را تا پایان فیلم نگه دارند.
فیلمبرداری فیلم نیز یکی دیگر از نقاط قوت آن است.
پلان‌های زیبا و ترکیب‌بندی‌های دقیق، به همراه صحنه‌آرایی مناسب، فضای تاریخی و جغرافیایی فیلم را به خوبی به تصویر کشیده‌اند.
این عناصر بصری به جذابیت فیلم افزوده و تا حدی توانسته‌اند توجه مخاطب را از ضعف‌های روایی منحرف کنند.
همچنین فیلم پر از صحنه‌های درگیری مسلحانه است، اما متأسفانه این صحنه‌ها به خوبی پرداخت نشده‌اند.
نماهای اکشن فاقد معرفی واضح و طراحی دقیق هستند و تنها به صدای تیراندازی و تیرهایی که به نظر بی‌هدف شلیک می‌شوند، محدود شده‌اند و حتی یک نمای معرف در این صحنه‌ها گرفته نشده‌است.
این مسئله نه تنها به جذابیت صحنه‌های اکشن کمک نکرده، بلکه باعث شده این بخش‌ها از نظر بصری و دراماتیک ضعیف به نظر برسند.
با وجود تمام انتقاداتی که به سرعت بالای روایت وارد شد، این رویکرد یک مزیت نیز دارد: فیلم را از شعارزدگی و کلیشه‌های رایج در سینمای دفاع مقدس دور کرده است.
فیلم‌های این ژانر اغلب در دام شعارهای تکراری و صحنه‌های احساساتی می‌افتند، اما "شمال از جنوب غربی" با سرعت بالای روایت خود، از این خطر اجتناب کرده و فضایی واقع‌گرایانه‌تر ایجاد کرده است.
"شمال از جنوب غربی" فیلمی است با موضوعی جذاب و پرکشش، اما به دلیل روایت پیچیده و گنگ، نتوانسته به طور کامل از پتانسیل خود استفاده کند.
استفاده از تکنیک زمان‌پریشی و سرعت بالای روایت، اگرچه در برخی موارد به جذابیت فیلم افزوده، اما در نهایت باعث سردرگمی مخاطب شده است.
با این حال، بازی‌های خوب بازیگران و فیلمبرداری زیبا، تا حدی توانسته‌اند این ضعف‌ها را پوشش دهند.
اگر فیلم با روایتی ساده‌تر و خطی‌تر ارائه می‌شد، می‌توانست موفقیت بیشتری کسب کند و مخاطب را به طور کامل درگیر داستان خود کند.
در نهایت، "شمال از جنوب غربی" اثری است که با وجود ضعف‌هایش، به دلیل موضوع مهم و اجرای قابل قبول بازیگران، ارزش دیدن دارد، اما انتظار می‌رفت با توجه به سابقه حمید زرگرنژاد، نتیجه نهایی قوی‌تر و تاثیرگذارتر باشد.
انتهای‌پیام/