پیش‌شرط ایران برای مذاکره با غرب به روایت اسماعیل گرامی‌مقدم؛ در مذاکرات نمی‌توان به دستاوردهای حداکثری رسید
اسماعیل گرامی‌مقدم گفت: در صورتی که طرف‌های مقابل هم برای ایجاد این گفت‌وگوهای عزتمندانه آمادگی داشته باشند، ایران آماده است با کشورهای غربی و سایر کشورها مذاکرات عادلانه و عزتمندانه‌ای را در راستای منافع ملی خود پیش ببرد.
کد خبر: 700924 | ۱۴۰۳/۱۲/۰۵ ۰۸:۲۷:۱۱
اسماعیل گرامی‌مقدم در یادداشتی با عنوان «3راه برای عبور از چالش‌های اساسی» در روزنامه اعتماد نوشت: اینکه اساسا موضوع مذاکرات در کشور ما در سطح گسترده مطرح است و ذیل یکی از موضوعات مهم افکار عمومی و فعالان سیاسی قرار دارد و موافقت‌ها و مخالفت‌های بسیاری درباره آن مطرح می‌شود، نشان‌دهنده پویایی جامعه ایران و مطالبه مردم برای عبور از چالش‌هاست.
این موضوع هم که رییس‌جمهور تاکید کرده‌اند اگر مذاکرات عزتمندانه باشد، ایران حتما مذاکره می‌کند، نشان‌دهنده قدرت و عزت ایران است.
مسوولان ایرانی هم همواره به دنبال مذاکرات عزتمندانه و در راستای منافع ملی بوده و خواهند بود.
در این میان مذاکره ایران با جهان پیرامونی در داخل و خارج مخالفان جدی دارد، برخی کشورهای خارجی نگرانند روابط ایران و غرب (شامل اروپا و امریکا) عادی شود، چرا که ایران از این روابط و مذاکرات سود می‌برد و می‌تواند بر قدرت منطقه‌ای و بین‌المللی خود بیفزاید.
در داخل هم گروهی از افراد و جریانات منافعی در تحریم‌ها دارند و مدام در مسیر ایده دولت برای تنش‌زدایی و مذاکرات مانع تراشی می‌کنند.
مساله مهم برای منافع ملی ایران آن است که خروجی مذاکرات باعث رفع مشکلات روز‌مره ایران و در دراز مدت باعث پیشرفت و توسعه کشور شود.
هر کشوری که دچار تنش و تنازع و تعارضاتی با کشورهای دیگر است، 3راه را به‌طور کلی در برابر دارد:
1) مذاکره برای دستیابی به تفاهم و توافق.
2) رویکرد نه صلح و نه جنگ.
3) جنگ، تنش و تنازع.
از این 3مسیر که اولی به صلح می‌انجامد و آخری به درگیری، نتایج متفاوتی بیرون می‌آید.
تجربه بشری نشان داده که جنگ هیچ کشوری را به صورت قاطع به هدف خود نمی‌رساند، ضمن اینکه هزینه‌های بسیاری را نیز برای همه طرف‌ها ایجاد می‌کند.
لذا برای دوران مدرنیسم و پسامدرنیسم راهبرد جنگ و تنازع، عاقلانه برشمرده نشده و از سوی متفکران مسیرهای جایگزین پیشنهاد می‌شود.
در وضعیت نه صلح و نه جنگ هم یک وضعیت ایستایی وجود دارد و نوعی بلاتکلیفی شکل می‌گیرد.
این ایستایی بر دامنه بحران‌ها افزوده و بر حجم نارضایتی‌ها اضافه می‌کند.
بنابر این مذاکره و گفت‌وگو راهکاری است که هم در عرصه بیرونی ظرفیت‌های توسعه‌ای ایجاد می‌کند و هم در عرصه داخلی ثبات و آرامش و توسعه می‌آفریند.
اما مذاکره هم ضرورت‌ها و ملزوماتی نیاز دارد.
در مذاکره نمی‌توان به دستاوردهای حداکثری رسید.
همانطور که یک طرف توقع دارد، از دل مذاکره دستاوردی کسب کند، طرف دوم هم همین توقع را دارد.
ایران از ابتدای زعامت دکتر پزشکان بر راس هرم اجرایی کشور اعلام کرد آماده است در شرایط مناسب و عزتمندانه با همه طرف‌ها و دولت‌ها (به جز رژیم صهیونیستی) گفت‌وگو کند.
اما در ادامه ترامپ کمپین فشار حداکثری علیه ایران را راه‌اندازی کرد و فضا را به سمت التهاب پیش برد.
روشن است با این روش‌ها نمی‌توان با کشوری مانند ایران مذاکره کرد و موضوع را پیش برد.
احترام متقابل در مذاکرات یک اصل اساسی است اما امریکا این اصل را زیر سوال برده است.
رییس‌جمهور اما بر روی وعده‌ها و گفتمان خود پافشاری دارد.
پزشکیان، به دنبال تنش‌زدایی، گفت‌وگوی عزتمندانه و شایسته‌سالاری است.
در صورتی که طرف‌های مقابل هم برای ایجاد این گفت‌وگوهای عزتمندانه آمادگی داشته باشند، ایران آماده است با کشورهای غربی و سایر کشورها مذاکرات عادلانه و عزتمندانه‌ای را در راستای منافع ملی خود پیش ببرد.
نباید فراموش کرد، ایران با چالش‌های اقتصادی قابل توجهی روبه‌روست و لازم است برای عبور از این چالش‌ها از ظرفیت‌های خود نهایت استفاده را داشته باشد.