جولانی زیر ذره‌بین؛ شروط پاریس برای دمشق
سوریه این روز‌ها در گرداب بحران‌های متعدد گرفتار شده است؛ از ناآرامی‌های داخلی و کشتار اقلیت‌ها گرفته تا وعده‌های توخالی گروه‌های تروریست و هشدار‌های خارجی درباره حملات تروریستی.
باشگاه خبرنگاران جوان؛ مهسا حنیفه - در میان این بحران‌ها، امانوئل ماکرون، رئیس‌جمهور فرانسه، با تعیین شروطی برای دیدار با جولانی، سرکرده تحریرالشام، تلاش دارد خود را به‌عنوان بازیگری کلیدی در معادلات منطقه جا بیندازد.
اما آیا این شروط و مداخلات غربی می‌تواند گرهی از مشکلات ملت مظلوم سوریه باز کند یا تنها بازی سیاسی جدیدی برای تثبیت نفوذ غرب در منطقه است؟
ماکرون و شروط پاریسی: ناجی یا بازیگر جدید در بحران سوریه؟
امانوئل ماکرون، رئیس‌جمهور فرانسه، در کنفرانس مطبوعاتی مشترک با جوزف عون، رئیس‌جمهور جدید لبنان، با لحنی که بوی مداخله‌جویی غربی می‌داد، اعلام کرد که حاضر است تحت شروطی میزبان احمد الشرع (معروف به جولانی)، سرکرده تحریرالشام، در پاریس باشد.
این شروط شامل تشکیل دولتی فراگیر، مبارزه با تروریسم و تضمین امنیت برای بازگشت پناهندگان سوری است.
این سخنان بیش از آن‌که نشانی از دلسوزی برای ملت سوریه داشته باشد، تلاشی برای بازسازی چهره فرانسه در منطقه‌ای است که سال‌ها تحت تأثیر سیاست‌های استعماری این کشور رنج کشیده.
ماکرون در حالی از دولت فراگیر سخن می‌گوید که گزارش‌هایی از کشتار علویان در غرب سوریه توسط گروه‌های مورد حمایت متحدان غربی و منطقه‌ای پاریس منتشر شده است.
این تناقض آشکار، سؤالی اساسی را مطرح می‌کند: آیا فرانسه که خود در حمایت از گروه‌های تکفیری در سال‌های جنگ سوریه نقش داشته، اکنون می‌تواند داعیه‌دار صلح و ثبات در این کشور باشد؟
واقعیت این است که شروط ماکرون نه‌تنها دور از دسترس به نظر می‌رسد، بلکه به‌نوعی تلاش برای مشروعیت‌بخشی به گروه‌های افراطی‌ای است که سال‌ها با حمایت ترکیه و قطر، سوریه را به خاک و خون کشیده‌اند.
وعده‌های پوچ و زندگی در تاریکی: سوری‌ها زیر سایه گروه‌های مسلح
سه ماه از سقوط نظام بشار اسد و تسلط تحریرالشام بر دمشق می‌گذرد، اما آنچه برای مردم سوریه باقی مانده، نه ثبات و رفاه، بلکه فقر، بی‌برقی و ناامنی است.
این گروه که با حمایت آشکار ترکیه و برخی کشور‌های غربی، خود را دولت انتقالی می‌نامند، وعده‌هایی پرطمطراق از بهبود اوضاع اقتصادی و حل بحران برق داده بودند.
اما واقعیت چیز دیگری است؛ شهروندان سوری می‌گویند روزانه تنها دو ساعت برق دارند و زندگی‌شان به نان، سیب‌زمینی و تخم‌مرغ محدود شده است.
این وضعیت اسف‌بار، نتیجه مستقیم سیاست‌های حامیان خارجی این گروه‌هاست که به جای بازسازی زیرساخت‌های ویران‌شده سوریه، تنها به فکر تثبیت قدرت خود هستند.
این ناکامی‌ها نشان‌دهنده عمق وابستگی گروه‌های مسلح به حامیان خارجی و ناتوانی آنها در اداره کشور است؛ واقعیتی که بار دیگر ثابت می‌کند دخالت‌های خارجی، جز تشدید رنج مردم سوریه، نتیجه‌ای در پی ندارد.
سایه تروریسم بر عید فطر: هشداری که ریشه در گذشته دارد
وزارت خارجه آمریکا در بیانیه‌ای هشدار داده که احتمال وقوع حملات تروریستی در ایام عید فطر در سوریه وجود دارد؛ حملاتی که ممکن است سفارتخانه‌ها، سازمان‌های بین‌المللی و نهاد‌های عمومی در دمشق را هدف قرار دهد.
آمریکا و متحدانش خود در برهه‌هایی از بحران سوریه، با حمایت از این گروه‌ها، بستر رشد تروریسم را فراهم کرده‌اند.
حالا که این گروه‌ها به قدرت رسیده‌اند، واشنگتن با صدور چنین هشدارهایی، تلاش دارد خود را از عواقب سیاست‌های گذشته‌اش مبرا کند.
اما برای مردم سوریه، این هشدار‌ها نه‌تنها تازگی ندارد، بلکه یادآور روز‌های تلخی است که در سایه حمایت‌های غرب و هم‌پیمانانش از تروریسم، خانه و کاشانه خود را از دست دادند.
این وضعیت نشان می‌دهد که حتی با تغییر معادلات قدرت در دمشق، تهدید تروریسم همچنان، چون خنجری بر گلوی ملت سوریه سنگینی می‌کند.
سوریه در آینه مداخلات خارجی: از پاریس تا واشنگتن
نگاهی به تحولات اخیر سوریه نشان می‌دهد که این کشور همچنان میدان بازی قدرت‌های خارجی است.
ماکرون از پاریس شروط خود را دیکته می‌کند، آمریکا از واشنگتن هشدار می‌دهد و ترکیه و قطر در پشت پرده، تحریرالشام را هدایت می‌کنند.اما در این میان، آنچه غایب است، صدای واقعی مردم سوریه است؛ مردمی که نه‌تنها از جنگ و ویرانی خسته‌اند، بلکه از وعده‌های پوچ و بازی‌های سیاسی نیز به ستوه آمده‌اند.
شروط ماکرون برای دیدار با جولانی، اگرچه در ظاهر خیرخواهانه به نظر می‌رسد، اما در باطن تلاشی برای تثبیت نفوذ فرانسه در منطقه‌ای است که سال‌ها قربانی سیاست‌های استعماری بوده.
از سوی دیگر، هشدار‌های آمریکا درباره تروریسم، بیش از آن‌که هشداری واقعی باشد، تلاشی برای شانه خالی کردن از مسئولیت حمایت‌های گذشته از گروه‌های افراطی است.
در این میان، مردم سوریه همچنان در انتظار روزی هستند که به جای مداخلات خارجی، خودشان سرنوشت کشورشان را رقم بزنند؛ روزی که شاید با ادامه این روند، هرگز فرا نرسد.
