لژیونرهای دیجیتال؛ نسل جدید قهرمانان در راه اند- فیلم مستند تسنیم

لِول آپ-۳ | لژیونرهای دیجیتال؛ نسل جدید قهرمانان در راه‌اند
۲۳ فروردين ۱۴۰۴ - ۱۸:۲۰
بین همین جوونایی که یا تو خونه، یا تو کلوپا دسته به دستن، استعدادایی وجود داره که اگه بهشون توجه بشه می تونه برامون لژیونرایی بزرگی تو دنیای بازی های رایانه ای بسازه
هنوز نمی دونم موقع گل ششم بارسلونا به پاریسن ژرمن تو نیمه نهایی UCL (یو سی ال 2017) بیشتر پریدم، یا گل سوم پرسیولیس به الدحیل، تو نیمه نهایی ACL2018؛ فقط میدونم هر دو بار پاهام به زمین نرسید؛ مستطیل سبز اونقدر واسه ما واقعی بود که وقتی راموس، تنه به تنه صلاح داد و تو فینال2018 یو سی ال دستشو از کار انداخت، تا آخر بازی درد کشیدم.
زندگی برای ما خلاصه می شد تو کرنر دقیقه نود، وقتی تونی کروس رئالی یا ژاوی هرناندز بارسایی پشت توپ وایساده بودن؛ همه ما خودمونو یه بار پشت توپ دیدیم، پشت محوطه 18قدم؛ وقتی دروازه رو در نظر گرفتیم و قراره با یه کات ملس توپو بذاریم سه جاف دروازه؛ یا وقتی می بینیم دروازه بان یکم اومده جلو و می خوایم با یه R2 بی نقص سکوهارو منفجر کنیم.
گرچه، همیشه R2ها برامون خاطره خوب نداشتن (گل کوارشما به ایران در فینال جام جهانی 2018)
اصن چی شد که به این ضربه گفتیم آر دو؟
همه چی از اینجا شروع شد؛ از دهه هفتاد که پای کنسول های بازی نسل جدید به دنیا وا شد.
پلی استیشن یک که اون اوایل با عنوان برندش هم شناخته می شد؛ سونی!
درسته که پای کنسولای بازی از سال 1968 با مگناوکس ادیسه به جهان وا شد، ولی میکرو، سگا و آتاری مشهورترین کنسول های بازی بودن که از دهه پنجاه اومدن به خونه های ایرانی؛ از همون اول، فوتبال، مهمترین بازی دونفره کنسول های بازی بود.
فوتبال، در کنار سیب زمینی سرخ کرده و نوشابه مشکی، محبوب ترین مخلوق جهان بود که بشر بهش دست پیدا کرده؛ منطقی بود که شرکت های زیادی بازی فوتبال رو برای کنسول های بازی و رایانه های گیمینگ بسازن؛ اما بین همه شون دو تا اسم از همه بیشتر درخشید و رفت تو یه دوگانه فوتبالی جذاب؛ اگه رئالو حریف بارسلونا بدونیم، یا یونایتدو حریف سیتی، تو دنیای گیم FIFA حریف سنتی و دیرین PES بوده که البته چندسالیه با اسم Efootball شناخته می شه؛ 30سال قبل، یعنی سال 1993میلادی، شبیه ساز فوتبال با همکاری فیفا و الکترونیک آرت روونه بازار شد.
تیم های باشگاهی، تیم های ملی که البته اون موقع به دقت گرافیک و نرم بودن نسخه های امروزی شبیه ساز فوتبال نبود.
خیانت تو جهان ما فوتبالیا وقتی اتفاق میوفته که یه نفر تیمشو بعد مدتی عوض کنه، یا حتی وقتی بعد چند سال استفاده از نسخه های یکی از این دو بازی، بره سراغ رقیب.
موضوع جدی تر از اونیه که فکرشو می کنید؛ خیلی جدی تر از یه بازی معمولی!
هرکدوم از این دو بازی لیگ جداگانه ای دارن و بازیکنای حرفه ای که شغل و زندگیشونو گذاشتن تا یه پلیر حرفه ای تو نوع خودشون باشن.
کار تا جایی بالا گرفته که در جریان جام ملت های آسیا 2023، کنفدراسیون فوتبال آسیا یه مسابقه برای Efootball راه انداخت، مسابقه ای که فقط تیم کشورای شرکت کننده تو جام ملت ها حق داشتن توش شرکت کنن؛ به این صورت که هر تیمی که می رفت قطر، کنارش یه تیم ملی ورزش الکترونیک هم داشت.
گروه بندی تیمای Efootball درست مثل گروه بندی تیمای جام ملت ها بود.
تیم ایران با هنگ کنگ و امارات بازی کرد، برد و رفت سراغ امارات و با برد دوم رفت تو مرحله حذفی سراغ سوریه، بعد حذف سوریه اما ژاپن سرسخت وایساده بود؛ گرچه تو جام ملت های واقعی ژاپنو بردیم اما تو زمین Efootball ژاپن دست بالاترو گرفت و ایرانو از دور رقابتا حذف کرد.
خیلی از آدما فکر می کنن فوتبال فقط ورزش پا و توپه، یا یه بازی ساده واسه پرکردن وقت و گذر زمان، اما امروز فوتبال فقط بازی نیست، یه چیزی فراتر از گیم، دنیایی که جدیتش خیلی بیشتر از چارتا دکمه روی یه جواستیک چند در چنده؛ اون قدر مهم که از سال 2004 میلادی به طور منظم براش جام جهانی برگزار می شه.
وقتی اسم از جذب استعداد فوتبال میاد، لاماسیا و کمپای مختلف تو ذهن آدم نقش می بنده، اما تیمای بزرگ دنیا برای استعدادیابی، توسعه اقتصادی و فنی و حتی سرمایه گذاری تو بازی فوتبال برنامه دارن؛ پاریسن ژرمن، بایرن مونیخ، منچسترسیتی، رم، آژاکس، شالکه و حتی بشیکتاش ترکیه جزو باشگاه های مشهوری هستن که زودتر از بقیه فهمیدن حال و آینده ورزش الکترونیک بیشتر از یه بازی و سرگرمیه؛ این یعنی نیاز به تمرین، مربی، برنامه ریزی و رفتن تو مسابقات داره.
نمی دونم از نزدیک شنیدن گزارش جواد خیابانی روی رقابت دوتا گیمر چه حسی داره؛ اما تو کشوری که فوتبالش از انزلی تا اندیمشک طرفدار داره، دیدن مسابقات Efootball یه چیز دیگه ست.
سال1402، لیگ بازی های الکترونیک تهران که البته به نوعی انتخابی بازی های ریاض بود برگزار شد.
هرجا فوتبال هست، عشق و علاقه هست، شأن اجتماعی، و حتی گاهی اوقات پول؛ گرچه پول فقط یه محله از شهر بزرگ فوتباله، محله ای که گرچه مهمه، ولی عوامل تأثیرگذار دیگه ای مثل شهرت، می تونه اونو مدیریت کنه؛ این فضا به خوبی تو فضای گیم شکل گرفته؛ گرچه کل جوایز مسابقات FC Pro Open حدود 530هزار دلاره یعنی با دلار 90هزار تومنی 48میلیارد تومن!
درسته تو جهان فوتبال این عدد برای یه بازیکن نیمه حرفه ای پرداخت می شه، ولی جایزه 100هزار دلاری نفر اول هر کسی رو وسوسه می کنه تا یه دستی به این مسابقه برسونه؛ ولی اون چیزی که دنیا از بازی فوتبال می بینه تنها این نیست.
گیمرهای ایرانی جاشون کجاست؟
دیگه وقتشه نگاهمون به گیمرهای ایرانی از یه سری جوون آسمون جل که با چشمای از حدقه بیرون افتاده پای دسته بازی نشستن، به سمت جوون های حرفه‌ای و کاربلد که شأن اجتماعی و جهان متناسب خودشون رو دارن عوض بشه؛ درستو ادامه بده و کنارش فلان کارو بکن، این جمله ایه که خیلی از استعدادهای بچه های ایرانی رو کشته، اما خیلی ها هم از زیرش قسر در رفتن و به رویاهاشون رسیدن؛ مثل نویدبرهانی، که تو جام جهانی ورزش الکترونیکی2014 پاریس وایساد رو سکوی اول.
یا حسن پاجانی تو سال های 2019، 2022 و 2023 رتبه اول مسابقات Efootball رو به دست آورده.
البته گیمرای ایرانی هنوز راه زیادی واسه رفتن دارن؛ رقابت با کشورای تراز اول بازی های الکترونیکی سخته؛ نیازمنده حمایت های مالی و معنویه؛ دیگه موضوع بازسازی ورزشگاه آزادی نیست، یا پرورش داور مناسب واسه دربی.
موضوع یه قطار سی ساله ست که هرچقدر زودتر سوارش بشی، سواری بهتر و لذت بیشتری بهت می ده.
اگه ما هم قراره از این قطار جانمونیم، باید دست بجنبونیم.
همونطوری که مهدی طارمی از زمین های بوشهر بیرون اومد، علیرضا جهانبخش از بین شالیزارهای گیلان یا علیرضابیرانوند، از دل دشت های سرسبز لرستان، بین همین جوونایی که یا تو خونه، یا تو کلوپا دسته به دستن، استعدادایی وجود داره که اگه بهشون توجه بشه می تونه برامون لژیونرایی بزرگی تو دنیای بازی های رایانه ای بسازه.
کسایی که باید قبل از این که بقیه کشورها بهشون دست پیدا کنن و با مهاجرت از ایران برن، پرورش داده بشن تا با لژیونر شدن، اسم ایران و ایرانی بره بالا، پرچم ایران بالاسرشون باشه نه یه کشور دیگه؛ قدیما می گفتن ماهی رو هر وقت از آب بگیری تازه ست، ولی دم این رودخونه، پر از ماهی گیراییه که قلابا و توراشون تو آبه، برای گرفتن ماهیای درست و حسابی که هرکدوم می تونن واسه ما یه اسطوره تو بازی های الکترونیکی بشن.
شهریار فوتبال ایران، غزال تیزپا یا سردار ایرانی؛ افتخارات فوتبال واقعی ما بودن؛ قهرمان های فوتبال های الکترونیکی ما در راهن.