«ویتکاف» ساده لوح خطرناک یا دارایی آمریکا؟!

به گزارش مشرق، ریحانه حجازی طی یادداشتی با عنوان «ویتکاف» ساده لوح خطرناک یا دارایی آمریکا؟!
نوشت:
در حاشیه اولین دور از مذاکرات غیرمستقیم ایران و آمریکا در عمان، صدایی از پشت صحنه بالا گرفت؛ نه صدای مخالفان داخلی، نه تحلیلگران بدبین، بلکه از سمت اسرائیل و اپوزیسیون ایرانی.
حمله‌ها نه به تهران بود و نه به واشنگتن، بلکه به جایی غیرمنتظره: نماینده آمریکا، استیو ویتکاف.
در شرایطی که طرفین مذاکره به‌ندرت لب به سخن گشودند و جزئیات مذاکره محرمانه باقی مانده است، دشمنان این روند به‌وضوح نگران‌اند.
دشمنانی که در غیاب حضور در میز مذاکره، تنها ابزارشان هیاهو در رسانه است.
اسرائیل و اپوزیسیون ایران، از تل‌آویو تا توییتر، یک هدف مشترک پیدا کردند: تخریب مذاکره از مسیر زدن مذاکره‌کننده.
"استیو ویتکاف ساده لوح است." این جمله نه از زبان یک تحلیلگر ایرانی، که از دهان امیلی شریدر، مجری سرشناس اسرائیلی بیرون آمد.
او در اظهار نظری پر از خشم نوشت: «ویتکاف به طرز خطرناکی ساده‌لوح است، هیچ درکی از پیچیدگی‌های غزه، اوکراین و ایران ندارد.
او فرصتی برای ادامه برنامه هسته‌ای ایران ایجاد کرده است.»
برخی تحلیل‌گران آمریکایی معتقدند که تل‌آویو در استراتژی امنیتی‌اش، بر «تداوم تهدید ایران» به‌عنوان عاملی برای جلب حمایت غرب تکیه دارد.
اگر ایران دیگر تهدید اولویت‌دار منطقه نباشد، اسرائیل باید با چالش‌های واقعی داخلی و منطقه‌ای‌اش روبه‌رو شود؛ از بحران مشروعیت در داخل گرفته تا مواجهه با نارضایتی‌های عربی در منطقه.
این تحلیل، ریشه‌ی نگاه تند اسرائیل به هر نوع مذاکره را روشن‌تر می‌کند.
شاید برای نخستین‌بار، مذاکرات نه از موضع قدرت، که از ضرورت طرف آمریکایی آغاز شده؛ و این برای اسرائیل، به‌مراتب ترسناک‌تر از دستاوردهای احتمالی ایران است.
یکی از تحلیلگران رسانه‌ای با نگاهی به فضای فعلی، نوشت: «کل مخالفت اسرائیل با این مذاکرات فریب است.
هدف‌شان خفه‌کردن حزب‌الله و حشد در سایه توافق است، نه مقابله با آن.» او به‌درستی اشاره کرده که اسرائیل نیاز دارد در فضایی آرام‌تر، پروژه‌ ورود به جنوب سوریه، عملیات در یمن و اعمال فشارهای سیاسی در لبنان و عراق را پیش ببرد.
توافق با ایران، اگر در سطح رسانه‌ای به‌ظاهر نامطلوب جلوه کند، عملاً می‌تواند آن فضا را برای اسرائیل فراهم کند.
از این منظر، مخالفت جعلی اسراییلی ها با مذاکرات چیزی شبیه تزریق دوپامین به رگ افکار عمومی ایران است.
احساس پیروزی در حالی که نقشه‌ی میدان طور دیگری نوشته شده.
اما تهران این بار، ظاهراً حواسش جمع‌تر از همیشه است.
مخالفت با ورود رسانه‌ها به محل مذاکرات و تهدید به ترک میز در صورت نمایشی‌شدن گفتگو، نشانه‌ای از هشیاری طرف ایرانی است.
آن‌ها بازی را از دست نداده‌اند؛ آن را بازتعریف کرده‌اند.
خود استیو ویتکاف هم چهره‌ای قابل تأمل است.
کسی که پیش از عمان، در مسکو به دنبال راه‌حلی برای جنگ اوکراین بود.
طرحش؟
تقسیم اوکراین به سه بخش؛ شرق در اختیار روسیه، مرکز برای کی‌یف، و غرب برای ناتو.
پیشنهادی که نه فقط رد شد، بلکه از سوی کرملین به سخره گرفته شد.
پیشنهاد ناتو در مرز روسیه یعنی تکرار همان اشتباهی که جنگ را آغاز کرد.این تجربه، بسیاری را نسبت به ابتکار عمل او در عمان مردد کرده است.
باراک راوید، خبرنگار معروف اسراییلی گفته است: «ویتکاف ممکن است برای آمریکا یک دارایی باشد، اما برای اسرائیل یک علامت خطر است.
او به‌دنبال معامله‌ای‌ست که می‌تواند جایگاه تل‌آویو را تضعیف کند.»
در واکنش به آغاز مذاکرات، افکار عمومی آمریکا صدایی تازه پیدا کرده‌اند: اگر دغدغه واقعاً سلاح هسته‌ای است، چرا اسرائیل که معاهده ان‌پی‌تی را امضا نکرده و هیچ‌وقت بازرسی‌ها را نپذیرفته، معاف است؟
چرا آژانس جرأت نزدیک‌شدن به دیمونا را ندارد، ولی بازرسانش در ایران مثل تاکسی دربستی تردد می‌کنند؟
مذاکره با ایران، بیش از آن‌که یک توافق هسته‌ای را در پی داشته باشد، یک آینه تمام‌قد برای افکار عمومی غرب است.
آینه‌ای که در آن، اسرائیل دیگر نمی‌تواند نقش قربانی را بازی کند.
و این چیزی نیست که تل‌آویو تاب بیاورد.
درست همین‌جاست که تحلیلگران اسراییلی به درستی از تصمیمات ترامپ حرفی نمی‌زنند؛ چون می‌دانند بازگشت به برجام، چه در قالبی جدید و چه همان نسخه قدیم، بزرگ‌ترین خطر برای سیاست ترس‌محور اسرائیل است.
مخالف‌ و هراسان‌اند، اما نه از توافق، بلکه از پایان یک موقعیت ویژه.
جنگ روایت‌ها تازه آغاز شده است.
مذاکراتی که در عمان آغاز شده، فقط جنگ دیپلمات‌ها نیست.
جنگ روایت‌هاست.
جنگ برای بازتعریف دشمن.
جنگ برای جایگزین‌کردن «خطر ایران» با «پرسش درباره اسرائیل» و شاید به همین دلیل است که با اینکه هنوز امضایی صورت نگرفته و هنوز هیچ توافقی رسمی نشده، صدای جیغ تحلیلگران اسراییلی تا واشنگتن رسیده است.