میراث یوسا برای آمریکای لاتین

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، ماریو بارگاس یوسا نویسنده، سیاستمدار، روزنامه‌نگار و مقاله‌نویس پرویی-اسپانیایی در 89 سالگی چشم از جهان فروبست.
او یکی از مهم‌ترین رمان‌نویسان و مقاله‌نویسان آمریکای لاتین بود که آثارش به زبان‌های مختلف از جمله فارسی ترجمه شده‌ است.
یوسا در سال 2010 برنده جایزه نوبل ادبیات شد.
آثار یوسا به جهت نوآوری در تکنیک‌های داستان‌سرایی مانند تغییر زاویه دید، جریان سیال ذهن، و درهم‌آمیختگی زمان‌ها مورد توجه منتقدان است؛ شگردهایی که مخاطب خود را به چالش می‌کشد.
از سوی دیگر، توجه به مسائل اجتماعی و سیاسی نیز آثار او را از دیگر هم‌قطاران متمایز کرده است.
او در رمان‌هایش به موضوعاتی مانند دیکتاتوری، فساد، فقر، و تبعیض می‌پردازد و سعی می‌کند تصویری واقع‌گرایانه از جامعه ارائه دهد.
یوسا در خلق شخصیت‌های پیچیده و چندبُعدی مهارت دارد.
شخصیت‌های او اغلب دارای نقاط قوت و ضعف هستند و در مواجهه با مشکلات و چالش‌ها تصمیمات دشواری می‌گیرند.
این شخصیت‌ها به خواننده کمک می‌کنند تا با مسائل مطرح‌شده در رمان‌ها ارتباط برقرار کند و به تفکر بپردازد.
نام او در کنار دیگر نویسندگان آمریکای لاتین مانند گابریل گارسیا مارکز و کارلوس فوئنتس به عنوان نویسندگان تأثیرگذار سده اخیر در ادبیات آمریکای لاتین مطرح است؛ نقشی که توانسته ادبیات این منطقه را جهانی کند و توجه مخاطبان از سراسر جهان را به میراث این زبان جلب کند.
هنر یوسا در این بود که هرچند نویسنده‌ای اهل آمریکای لاتین بود و شخصیت‌های آثارش از دل این جامعه انتخاب می‌شد، اما موضوعات انسانی مورد توجه او سبب شد تا جهانی بنویسد و به زبان مشترکی با انسان‌ها از مناطق مختلف جهان دست یابد.
عادت‌های نوشتاری یوسا نیز از وجهی دیگر برای نویسندگان امروز قابل تامل است.
او در "سور بز" که یکی از مهمترین و درخشان‌ترین کارهایش به شمار می‌رود، به نشستن در اتاق در بسته اکتفا نکرد، با مسافرت به دومینیکن_جایی که داستان در آنجا روایت می‌شود_ با مردمانش به گفت‌وگو نشست، مطبوعات این کشور را بررسی کرد و با تکیه بر پژوهش و دانش و اطلاعات میدانی که به دست آورده بود، دست به قلم برد و اثری را خلق کرد که سیمای هر دیکتاتوری را می‌توان در آینه تروخیو دید و به این پی برد که فضای مسموم، چه بر سر مردمان یک جامعه می‌آورد.
یوسا را از این وجه می‌توان نماینده‌ای تام و تمام برای ادبیات به شمار آورد.
آثارش مصداق این جمله سارتر دانست که گفت: ادبیات شاید نتواند جلوی جنگ و خونریزی را بگیرد، شاید نتواند از مرگ یک کودک جلوگیری کند، اما می‌تواند کاری کند که دنیا به آن فکر کند!
انتهای پیام/