فشارهای سیاسی برای سهمیه لیگ برتر والیبال؛ وقتی «رقابت» بی‌معنا می‌شود
یکبار دیگر فشارهای سیاسی برای اینکه تعداد تیم‌های لیگ برتر والیبال بیشتر شود آغاز شده است. چنین فشارهایی باعث شده والیبال ایران نتواند هرگز سمت حرفه‌گری پیش برود.
به گزارش مشرق، فصل گذشته لیگ برتر والیبال ایران با حضور ۱۳ تیم برگزار شد که البته در میانه فصل تیم سپهر صدرا به دلیل عدم حضور در ۲ بازی از رقابت‌ها کنار گذاشته شد.
این اتفاق در نوع خود عجیب و غیرمنطقی بود، چرا که تعداد فرد تیم‌ها به پیچیدگی‌های بزرگی در برنامه‌ریزی مسابقات انجامید.
در حالی که تمامی لیگ‌های معتبر و حرفه‌ای دنیا بر اساس تعداد زوج تیم‌ها طراحی می‌شوند تا روند برگزاری مسابقات منظم و بی‌نقص باشد، لیگ برتر ایران عملاً نظم حرفه‌ای را قربانی تصمیم‌گیری‌های غیرکارشناسی کرد.
اکنون با آغاز فصل جدید، اعلام شده که قرار است با ۱۲ تیم برگزار شود؛ اما شایعاتی مبنی بر افزایش مجدد تعداد تیم‌ها به گوش می‌رسد.
برخی از شنیده‌ها حاکی از اضافه شدن تیم‌هایی مانند شهرداری گنبد است و شاید به خاطر این تیم لیگ با افزایش تیم روبرو شود و با ۱۳ یا ۱۴ تیم برگزار شود.
به نظر می‌رسد جواز حضور در لیگ برتر به یک بازی سیاسی تبدیل شده است.
این وضعیت سوالات جدی در مورد روند اعطای این مجوزها و شفافیت تصمیم‌گیری‌ها ایجاد کرده است.
آیا لیگ برتر والیبال ایران به جای یک ساختار حرفه‌ای، به صحنه‌ای برای مصلحت‌طلبی‌ها و فشارهای پشت پرده تبدیل شده است؟
در حالی که والیبال ایران با استعدادهای درخشان و ظرفیت‌های گسترده‌ای که دارد، می‌تواند به یکی از قدرت‌های برتر جهان تبدیل شود، چنین تصمیماتی به شدت بر کیفیت لیگ تأثیر منفی گذاشته است.
این تغییرات بی‌ثبات و تصمیمات غیرکارشناسی، باعث شده لیگ ایران که باید حداقل در حد و اندازه‌های سطح فنی والیبال ایران به یک لیگ درجه چندم و در حد محلات تبدیل شود.
لازم و ضروری است مسئولان فدراسیون والیبال و سازمان لیگ یک نقشه راه شفاف، پایدار و حرفه‌ای برای آینده والیبال کشور ارائه دهند.
والیبال ایران شایسته داشتن لیگی است که نه تنها در سطح ملی بلکه در سطح بین‌المللی به عنوان الگویی از نظم و برنامه‌ریزی شناخته شود.
لیگ برتر باید محلی برای رقابت حرفه‌ای بین تیم‌ها باشد و اگر تیمی به دنبال حضور در لیگ برتر است باید از دسته‌های پایین‌تر شروع کند، نه اینکه با فشارهای سیاسی و منافع کوتاه‌مدت به هدف خود دست پیدا کند.
اگر نتوان این فرآیند اصلاح شود، والیبال ایران همچنان در سایه بی‌نظمی و مدیریت ضعیف باقی خواهد ماند و فرصت‌های طلایی برای پیشرفت این رشته از دست خواهد رفت.
وقت آن رسیده که والیبال ایران از این چرخه معیوب خارج شود و مسیر روشن و پایداری را دنبال کند.