ارگونومی؛ عامل مغفول در پیشگیری از تصادفات جاده‌ای
تصادفات جاده‌ای یکی از مهم‌ترین عوامل مرگ‌ومیر و آسیب‌های جسمی و روانی در کشور است و سالانه جان نزدیک به ۲۰ هزار نفر را می‌گیرد.
به گزارش خبرگزاری مهر، محمد صادق قاسمی، مدیر گروه ارگونومی دانشگاه علوم پزشکی ایران در یادداشتی نوشت: «تصادفات جاده‌ای یکی از مهم‌ترین عوامل مرگ‌ومیر و آسیب‌های جسمی و روانی در کشور ماست؛ پدیده‌ای که سالانه جان نزدیک به ۲۰ هزار نفر را می‌گیرد و خسارات جبران‌ناپذیری به سرمایه‌های انسانی و اقتصادی وارد می‌کند.
در حالی که همواره از خطاهای انسانی یا مشکلات زیرساختی به عنوان عوامل اصلی این بحران یاد می‌شود، نقش ارگونومی، به‌عنوان یک علم بین‌رشته‌ای، در پیشگیری و کاهش این حوادث کمتر مورد توجه قرار گرفته است.
ارگونومی، با هدف بهینه‌سازی تعامل میان انسان، ماشین و محیط، می‌تواند ابزار مهمی در کاهش خطاهای انسانی و ارتقا ایمنی رانندگی باشد.
این علم با بهره‌گیری از روان‌شناسی، مهندسی، فیزیولوژی و طراحی صنعتی، امکان طراحی خودروها، جاده‌ها و سیستم‌های هشداردهنده را به‌گونه‌ای فراهم می‌کند که متناسب با توانایی‌ها و محدودیت‌های انسانی باشد.
چهار دسته عامل عمده در بروز تصادفات جاده‌ای قابل شناسایی است: ۱.
عوامل انسانی مانند خستگی، خواب‌آلودگی، حواس‌پرتی، سرعت غیرمجاز و مهارت ناکافی.
۲.
نقایص فنی وسایل نقلیه همچون خرابی ترمزها یا طراحی غیراستاندارد خودرو.
۳.
شرایط محیطی نامساعد مانند وضعیت بد آب‌وهوا یا دید ضعیف.
۴.
مسائل زیرساختی و مدیریتی شامل طراحی ضعیف جاده‌ها، کمبود علائم و ضعف در امدادرسانی به‌موقع.
با توجه به این عوامل، مداخلات ارگونومیک می‌تواند به‌صورت ملموس در کاهش حوادث نقش ایفا کند:
طراحی صندلی‌ها، فرمان، پدال‌ها و نمایشگرهای خودرو با توجه به اصول ارگونومی، باعث کاهش خستگی راننده و افزایش تمرکز او می‌شود.
طراحی هوشمند جاده‌ها و علائم راهنمایی می‌تواند از بروز اشتباهات انسانی جلوگیری کند.
سیستم‌های هوشمند پایش راننده (Driver Monitoring Systems) با تحلیل حرکات چشم و چهره، علائم خواب‌آلودگی یا حواس‌پرتی را تشخیص داده و هشدار می‌دهند.
آموزش اصول ارگونومی به رانندگان، از جمله نحوه نشستن صحیح و استفاده از تجهیزات خودرو، یکی از راه‌های ارتقا ایمنی شخصی است.
ادغام رویکردهای ارگونومیک در سیاست‌های کلان حوزه حمل‌ونقل و سلامت، می‌تواند نقش مهمی در کاهش تصادفات و ارتقای سلامت جامعه ایفا کند.
این مهم باید در قالب یک سیاست ملی و هم‌راستا با سند چشم‌انداز ۲۰ ساله کشور دنبال شود تا از اتلاف بیشتر منابع انسانی و اقتصادی جلوگیری شود.»