نظم نوین جهانی و سرنوشت توافقات ابراهیم؛ پایان توهم استراتژیک

به گزارش مشرق،یکی از کاربران توئیتری در مطلبی با عنوان نظم نوین جهانی و سرنوشت توافقات ابراهیم؛ پایان توهم استراتژیک نوشت:
توافق‌های ابراهیم در نقطه عطفی استراتژیک قرار گرفته‌اند.
تحولات ژئوپلیتیکی منطقه خاورمیانه و جهان چندقطبی، آینده این توافق‌ها را با چالش‌های جدی مواجه ساخته است.
از منظر استراتژیک، چندین عامل تعیین‌کننده در سرنوشت این توافق‌ها نقش خواهند داشت:
اول، شکست راهبرد دور زدن مسئله فلسطین که زیربنای اصلی توافق‌های ابراهیم بود، اکنون آشکار شده است.
جنگ غزه نشان داد که مسئله فلسطین همچنان محوری‌ترین چالش خاورمیانه باقی مانده و هرگونه عادی‌سازی روابط بدون پرداختن به این موضوع، شکننده خواهد بود.
مخالفت‌های مردمی در کشورهای عربی نشان می‌دهد که سیاست‌های دولت‌ها در عادی‌سازی روابط با اسرائیل، بدون پایگاه اجتماعی گسترده، آسیب‌پذیر است.
دوم، کاهش اهمیت «تهدید ایران» به عنوان عامل پیونددهنده کشورهای عربی و اسرائیل، معادلات را تغییر داده است.
عادی‌سازی روابط بین کشورهای عضو شورای همکاری خلیج فارس و ایران، به ویژه پس از توافق عربستان-ایران با میانجی‌گری چین، نشان‌دهنده تغییر راهبردی در محاسبات کشورهای منطقه است.
این امر انگیزه اصلی برای پیوستن به اتحادی علیه ایران را کاهش داده است.
سوم، ظهور نظم چندقطبی جهانی و حضور فعال‌تر بازیگران غیرغربی در منطقه، به ویژه چین و روسیه، گزینه‌های استراتژیک جدیدی برای کشورهای عربی ایجاد کرده است.
وابستگی به یک قطب دیگر راهبردی منطقی برای دولت‌های منطقه نیست.
این کشورها اکنون می‌توانند سیاست «توازن مثبت» یا «چندجانبه‌گرایی استراتژیک» را در روابط خود با قدرت‌های بزرگ دنبال کنند.
چهارم، اولویت‌یافتن مسائل اقتصادی و توسعه‌ای برای کشورهای منطقه، معیار ارزیابی توافق‌های بین‌المللی را تغییر داده است.
اکنون سودمندی توافق‌های ابراهیم نه صرفاً بر اساس ملاحظات امنیتی، بلکه بر مبنای دستاوردهای اقتصادی سنجیده می‌شود.
در این چارچوب، نقش توافق‌های ابراهیم در بازسازی غزه و کمک به توسعه اقتصادی منطقه‌ای می‌تواند تعیین‌کننده باشد.
در نهایت، بازگشت ترامپ به قدرت و رویکرد معامله‌گرای او در سیاست خارجی، می‌تواند به احیای توافق‌های ابراهیم در قالبی جدید منجر شود.
با این حال، این امر مستلزم ارائه امتیازهای ملموس به کشورهای عربی و پرداختن به مسئله فلسطین، حتی در حد حداقلی، خواهد بود.
عربستان سعودی به عنوان کلید توسعه توافق‌های ابراهیم، خواستار تضمین‌های معتبر امنیتی و اقتصادی است که شامل تعهد به راه‌حلی برای مسئله فلسطین باشد.
آینده استراتژیک توافق‌های ابراهیم بیش از هر چیز به توانایی آن در سازگاری با واقعیت‌های جدید منطقه‌ای و جهانی بستگی دارد.
این توافق‌ها اگر از چارچوب محدود امنیتی فراتر بروند و به سوی مدلی جامع‌تر از همکاری منطقه‌ای حرکت کنند که منافع اقتصادی ملموس برای همه طرف‌ها و پاسخی برای مسئله فلسطین دربر داشته باشند، می توان انتظار توسعه آن ها را داشت.
*بازنشر مطالب شبکه‌های اجتماعی به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان از فضای این شبکه‌ها منتشر می‌شود.