خداحافظی را برای شما نساخته‌اند آقای علی نصیریان
علی نصیریان به‌واسطه اشاعه تفکرات بنیادین و راهبردی خود در سینما و علی‌الخصوص صنعت تئاتر ایران، همواره مهره ممتازی در بازیگری ایران بوده است.
به گزارش مشرق، در کنار داغ تفدیده‌ای که این روزها بندرعباس بر جان‌های ما نگاشت، دوستداران سینما، از خداحافظی یک نعمت بزرگ اندوهگین هستند.
استاد علی نصیریان در جدیدترین گفت‌وگوی خود اعلام کرد که برخلاف اشتیاق فراوانش برای ایفای نقش‌های جدید جسمش یاری نمی کند در پروژه‌ای حاضر باشد و تلویحا پایان عصر امپراطوری خود در عرصه بازیگری را اعلام کرد.
نصیریان یکی از ۵ اسطوره متفکر بازیگری آوانگارد در ایران است.
عزت‌الله انتظامی، محمدعلی کشاورز، داوود رشیدی و جمشید مشایخی هر یک افتخارآفرینی‌هایی افسانه‌ای خلق کردند.
نصیریان اما کمی زودتر وارد کهکشان مشاهیر شد.
این پیرمردی که امروز، با نارضایتی از دنیای بازیگری خداحافظی کرد، ۷۰ سال پیش، یکی از نخستین گروه‌های مدرن تئاتر را تشکیل داد و نقش موثری در انتقال صنعت تئاتر ایران از آن شکل بدوی و سنتی به رنسانسی مدرن داشت.
او در آن روزگاران، هم می‌نوشت، هم اجرا می‌کرد و هم سهم بزرگی در به‌کارگیری استعدادهای فرودست داشت.
این ممارست سبب شد تا نصیریان، نمایش‌های خود را از کف خیابان، به استودیوی تلویزیون بیاورد و همزمان نیز اجراهایش را در صحنه تماشاخانه‌ها به معرض تماشای عموم بگذارد.
هیاهویی که در تئاتر نیمه دوم دهه ۳۰ ایران به راه افتاده بود، قطعا درنتیجه فعالیت بسیار بالای علی نصیریان بود.
هنرمند خوش‌فکری که در کنار استعدادهایی چون بهرام بیضایی، عزت‌الله انتظامی، جعفر والی، رکن‌الدین خسروی، عباس جوانمرد، اکبر رادی و غلامحسین ساعدی نقش بسزایی در شکل‌گیری و قوام تئاتر مدرن ایران داشت.
این ممارست سبب شد تا در سال ۴۸، در اثری که نماد روشنفکری سینمای پیش از انقلاب ایران است، به هنرنمایی بپردازد.
او با این نقش‌آفرینی مسحورکننده موفق شد تا رسالتی که در تئاتر ایفا کرده بود را به سینما بکشاند و به موازات جریان فکری جدیدی که با داریوش مهرجویی، مسعود کیمیایی، هژیر داریوش، سهراب شهیدثالث، بهمن فرمان‌آرا، فرخ غفاری و ابراهیم گلستان در سینمای ایران رقم خورد، وی به همراه ۴ چهره اسطوره‌ای دیگر، تراز بازیگری حرفه‌ای در سینمای ایران که مطابق با الگوریتم‌های استاندارد جهانی بود را به میزان قابل‌توجهی ارتقا بخشد.
نصیریان اما در تمام این سال‌ها، همواره تصمیم‌های درستی در زندگی‌اش اتخاذ کرد و انتخاب‌هایی درست داشت.
او در تمام این سال‌ها نه فریفته دستمزد بالا شد که بخواهد در آثاری کم‌مایه ظاهر شود و نه گرفتار رودربایستی‌های رایج این حوزه.
اگر تنها به کارنامه سینمایی این بازیگر نگاه کنیم می‌بینیم که او در حداقل ۲۰ فیلم کالت تاریخ سینمای ایران حضور داشته است که این، یک رکورد چشم‌گیر در کارنامه این بازیگر به حساب می‌آید.
برای سینمای ایران که پشتوانه بیش از اندازه‌ای به ستارگان جوان خود دارد، نصیریان تا همیشه، ستاره ماند و هرساله، پیشنهادهای زیادی برای بازی دریافت کرد.
او به مانند بسیاری از همسن‌های خود هیچ‌گاه به مهره تکراری سینما با نقش‌های کلیشه‌ای تبدیل نشد و توانست حتی طی سالیان اخیر، تجربیات جدیدی را به دست آورد که دستاوردهایی جدید برای سینمای ایران و کارنامه این بازیگر داشت.
نکته مهم آن‌که امتداد خط سیر فکری نصیریان که از دهه ۳۰ آغاز شده بود تا امروز ادامه دارد که حالا خبر خداحافظی‌اش از این عرصه، به بمب خبری شوکه‌کننده این روزهای اهالی هنر تبدیل شده است.
او نه یک بازیگر، بلکه یک تفکر مدرن در سپهر فرهنگ کشور است.
در سینما و تئاتر، تئوریسین است؛ با موسیقی آشنایی خوبی دارد و در ادبیات، خود را در سطح یک حافظ‌شناس بالا کشیده.
مگر چند تفکر این‌چنینی از سال ۱۳۲۷ که سینمای ایران بازیگر به خود دید، در این سطح به ظهور رسیده است؟
این یک سعادت بزرگ برای هر بازیگر است که ۷ دهه در اوج باقی بماند و در انتها، در اوج هم خداحافظی کند.
بازیگری که بزرگداشت‌ها و یادواره‌های متوالی این سال‌ها برایش، در عصر فراموشی و کم‌توجهی، نشان از اهمیت این نگاه و هنر مغتنم برای مردم ایران دارد.
خداحافظی در اوج افتخار است اما از دست دادن این تفکر سترگ و نبود جانشینی به‌حق برای این سبک رفتاری، فقدان بزرگی است که قطعا جبران نخواهد شد.